Het OSI Open Systems Interconnection Model: Een Gids naar Netwerkcommunicatie

Het Open Systems Interconnection (OSI) model is een referentiemodel dat wordt gebruikt om de verschillende stappen en processen van communicatie in een computernetwerk te definiëren. Dit model, ontwikkeld door de International Organization for Standardization (ISO) in de vroege jaren 1980, heeft als doel de interoperabiliteit van verschillende netwerktechnologieën te vergemakkelijken.

De Lagen van het OSI-model

Het OSI-model is opgebouwd uit zeven verschillende lagen, elk met een specifieke functie en rol bij het versturen en ontvangen van gegevens. Hier zijn de lagen van boven naar beneden:

1. Applicatielaag (Laag 7): Dit is de laag waarmee applicaties communiceren met het netwerk. Voorbeelden zijn webbrowsers, e-mailclients en andere software die rechtstreeks communiceert met de gebruiker.
2. Presentatielaag (Laag 6): De presentatielaag is verantwoordelijk voor de vertaling, codering en compressie van gegevens zodat applicaties met verschillende coderingen kunnen communiceren.
3. Sessielaag (Laag 5): Deze laag beheert de communicatie en uitwisseling van gegevens tussen systemen. Het zorgt voor het opzetten, handhaven en verbreken van sessies tussen apparaten.
4. Transportlaag (Laag 4): Hier vindt het segmenteren en herassembleren van gegevens plaats, evenals de foutcontrole en het herstellen van fouten tijdens de gegevensoverdracht.
5. Netwerklaag (Laag 3): De netwerklaag adresseert en routeert gegevenspakketten over het netwerk, waarbij het pad wordt bepaald tussen verzendende en ontvangende apparaten.
6. Datalinklaag (Laag 2): Deze laag zorgt voor de fysieke adressering, foutdetectie en -correctie op het niveau van frames binnen een lokaal netwerk.
7. Fysieke laag (Laag 1): Dit is de fysieke verbinding tussen apparaten, waarbij het signaal wordt omgezet naar bits voor gegevensoverdracht via kabels, draadloze signalen, enzovoort.

Voordelen van het OSI-model

• Standaardisatie: Het model biedt een gestandaardiseerde manier om netwerkcommunicatie te begrijpen, waardoor fabrikanten en ontwikkelaars gemakkelijker compatibele producten kunnen maken.
• Modulariteit: De opdeling in lagen maakt het gemakkelijker om netwerkproblemen te identificeren en op te lossen omdat elke laag onafhankelijk van elkaar kan worden behandeld.
• Interoperabiliteit: Het OSI-model vergemakkelijkt de communicatie tussen verschillende soorten netwerkapparatuur en -technologieën.

Nadelen van het OSI-model

• Te abstract: Sommige critici beweren dat het OSI-model te theoretisch en abstract is, waardoor het moeilijk kan zijn om in de praktijk toe te passen.
• Te veel lagen: Het hebben van zeven lagen kan soms leiden tot overhead en vertraging in de communicatie, vooral in kleine netwerken waar niet alle lagen nodig zijn.

In het kort biedt het OSI-model een gestructureerd kader voor het begrijpen en implementeren van netwerkcommunicatie. Ondanks enkele kritiekpunten blijft het een waardevol hulpmiddel voor netwerkspecialisten en technici om complexe netwerkstructuren te begrijpen en te beheren.

Het TCP/IP-model heeft vier lagen:

Het TCP/IP-model en het OSI-model zijn verschillend in termen van het aantal lagen en de manier waarop ze netwerkfunctionaliteiten organiseren.

1. Netwerktoegangs-laag (Link Layer in vergelijking met OSI): Dit komt grotendeels overeen met de combinatie van de OSI Datalink- en Fysieke lagen, waarbij het zorgt voor de fysieke verbinding en het transport van gegevens over het fysieke medium.
2. Internetlaag (Network Layer in vergelijking met OSI): Dit is vergelijkbaar met de OSI Netwerklaag, waarbij het IP-adressering, routing en de verwerking van pakketten over het netwerk regelt.
3. Transportlaag: Dit komt overeen met de OSI Transportlaag en is verantwoordelijk voor betrouwbare end-to-end communicatie en foutcorrecties bij gegevensoverdracht.
4. Applicatielaag: Dit omvat delen van de OSI Applicatie-, Presentatie- en Sessielagen, waarbij het de interactie tussen applicaties en gebruikers verzorgt.

Nu, wat betreft het verschil tussen L2 en L3 switches:

• L2 Switch: Dit type switch werkt op de Datalinklaag (Layer 2) van het OSI-model. Het maakt gebruik van MAC-adressen om frames binnen een lokaal netwerk te schakelen. Het kan gegevens binnen een enkel subnet doorsturen, maar heeft beperkte kennis van IP-adressen en kan daarom geen routing op basis van IP uitvoeren. L2 switches zijn vaak sneller dan L3 switches vanwege hun eenvoudiger schakelmechanisme.
• L3 Switch: In tegenstelling tot L2 switches werken L3 switches op de Netwerklaag (Layer 3) van het OSI-model. Deze switches hebben functionaliteiten vergelijkbaar met routers omdat ze IP-adressen begrijpen en IP-pakketten kunnen routeren tussen verschillende subnets of VLAN’s. L3 switches zijn geavanceerder en kunnen werken op hogere netwerkniveaus, waardoor ze meer functionaliteit bieden dan L2 switches, maar dit gaat vaak gepaard met een iets lagere snelheid in vergelijking met L2 switches.

Kort samengevat, L2 switches werken op het niveau van MAC-adressen binnen een enkel subnet, terwijl L3 switches meer geavanceerd zijn en werken op IP-adressen, waardoor ze routingfunctionaliteit hebben tussen verschillende subnets.